Ever Ending

Het einde van de wereld wordt vaak verbeeld als een verlaten, grauwe stad met vervallen gebouwen waar het onkruid de brokstukken overneemt en tussen de scheuren in het asfalt groeit. Het is een apocalyps zoals we ze ook vaak in films zien, een fictief scenario waarin een bijna esthetisch einde van de wereld wordt geschetst. Hoe realistisch is dit beeld? Kunnen we de huidige staat van de wereld zien als een apocalyps?

In een wereld van klimaatrampen, pandemieën en oorlogen ziet Ever Ending het einde ervan niet als een enkelvoudige of lineaire gebeurtenis. Welke werelden worden verdrongen als we enkel de Hollywood-variant van de apocalyps vertellen? Wat komt er aan het licht als we gebeurtenissen uit de geschiedenis in de context van de apocalyps plaatsen?

In de tentoonstelling worden werken samengebracht die een caleidoscoop aan eindes tonen. Zonder doemscenario’s te willen schetsen kijken ze verder dan het dominante narratief van de apocalyps. Dwalend door ruïnes wordt de kwetsbare balans tussen dystopie en utopie verkend en krijgen vergeten werelden het woord.